TYTUŁ

Muzeum Pana Tadeusza - wyróżnienie w ogólnopolskim konkursie na projekt stałej ekspozycji w Kamienicy pod Złotym Słońcem we Wrocławiu

KATEGORIA projekt ekspozycji
POWIERZCHNIA 1000 m2
AUTOR Anna Popławska, Paweł Puchniewicz, Przemysław Pulit, Andrzej Ryniak
współpraca: Emilia Kujawska, Anna Maraj
OPIS
ZAŁOŻENIA IDEOWE

Chcąc ukazać pełnię idei „Pana Tadeusza” i wszystkich związanych z nim i przeplatających się treści w koncepcji plastycznej zastosowano zabieg inspirowany fizycznym zjawiskiem promieniowania optycznego. Światło, jako wynik połączenia wszystkich barw, stanowi punkt kulminacyjny, którym jest pomieszczenie rękopisu. Otacza go bogactwo kolorystyczne dziejów, które przenika przez setki pryzmatów, wybiega naprzód i powraca, niknie i znów się pojawia.

W tej rzeczywistości opisanej w kontekście literackim „Pana Tadeusza” zwiedzający porusza się w kolorystycznych liniach tematycznych. Ścieżki te mogą prowadzić go pojedynczą, prostą trasą, równolegle opowiadać historie lub też przecinając się i łącząc ukazać zawiłe relacje pomiędzy sobą, ukazując pełny wymiar realiów.

Historia, Natura, Dzieło, Tradycja, Arkadia – wśród tych motywów kryje się prawdziwa istota „Pana Tadeusza”, którą każdy może odczytać indywidualnie przemierzając różne drogi, by w końcu dotrzeć do jednego celu.

RĘKOPIS PANA TADEUSZA

Sala, w której prezentowany jest rękopis „Pana Tadeusza” to kulminacja a zarazem formalna wynikowa wszystkich innych pomieszczeń ekspozycyjnych.

Zarówno ściany, jak i podłoga oraz sufit składają się z tafli z mlecznego szkła umieszczonych na stelażu umożliwiającym ich podświetlenie. Na taflach nadrukowana jest cała treść „Pana Tadeusza”. Zabieg ten ma za zadanie wywołać wrażenie "wkroczenia" do wnętrza przestrzeni utworu. Przenikające zewsząd białe światło natomiast jest rezultatem połączenia w jedno wszystkich barw przywodząc konotacje związane z doskonałością, ideałem, jednością zarówno pod względem merytorycznym jak i formalnym.

W centralnym punkcie pomieszczenia w prostej, minimalistycznej wręcz, szklanej gablocie, dodatkowo podświetlonej w dolnej części, unosi się, niczym w strumieniu światła, rękopis oraz szkatułka, w której był przechowywany. Prostota samej gabloty uwydatnia apogeum syntezy treściowej całości ekspozycji, jaką jest istota rękopisu, zarówno metaforycznie jak również ideowo.

Zabieg „Księgi w Księdze” ukazuje również zależność, iż idea i zbudowana wokół niej legenda, symbolizowana przez rękopis, oraz właściwa wartość treściowa utworu, przedstawiona na otaczających płaszczyznach, znajdują się we wzajemnie oddziałującej na siebie relacji kulturowej i historycznej.